کسی چون گل دهن پرخنده از خیالی بخارایی غزل 206

1 کسی چون گل دهن پرخنده دارد که خود را زاین چمن برکنده دارد

2 هوای بندگی در حضرت دوست که دارد گفت گفتم بنده دارد

3 گهی سوزد دلش بر آتش من که همچون شمع شب را زنده دارد

4 عجب هندوی بی رحمی ست زلفت که سرها زیر پا افکنده دارد

5 خیالی گر برفت از دست غم نیست تو را بر ما خدا پاینده دارد