چندان که نگاه می‌کنم از خیام نیشابوری رباعی 169

1 دشمن به غلط گفت که من فلسفیم ایزد داند که آنچه او گفت نیم

2 لیکن چو در این غم آشیان آمده‌ام آخر کم از آنکه من بدانم که کیم

1 آورد به اِضطرارم اوّل به وجود، جز حیرتم از حیات چیزی نفزود،

2 رفتیم به اِکراه و ندانیم چه بود زین آمدن و بودن و رفتن مقصود!

1 * می بر کفِ من نِهْ که دلم تاب است، وین عمرِ گریزپای چون سیماب است،

2 دریاب که، آتشِ جوانی آب است، هُش دار، که بیداری دولت خواب است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.