چندانکه مجال وهم انسان از اثیر اخسیکتی رباعی 21

1 چو شب وقایه برانداخت، از رخ گردون نهاد کام، عروس افق ز حجله برون

2 هلال پرده ی هاله بسوخت چون لیلی خروس پرده ی ناله بساخت چون مجنون

1 رمیده جان سعادت رجوع یافت بقالب بدست بوس قدومش گشاده گرد بقا. لب

2 نهاده گوهر اجرام چرخ در دهن مه ز بهر مژده چو بر زد سراز پس تتقق شب

1 سنبل بدمید از گل آن سر و صنوبر آباد صنوبر به چنان سنبل نوبر

2 از غیرت آن گل سرانگشت گزان ورد در سایه آن سر و برخسار دوان خور