کنون که در چمن آمد گُل از از حافظ شیرازی غزل 219

1 کنون که در چمن آمد گُل از عَدَم به وجود بنفشه در قدمِ او نهاد سر به سجود

2 بنوش جامِ صبوحی به نالهٔ دَف و چنگ ببوس غَبغَب ساقی به نغمهٔ نی و عود

3 به دورِ گُل منشین بی شراب و شاهد و چنگ که همچو روزِ بقا هفته‌ای بُوَد معدود

4 شد از خروجِ رِیاحین چو آسمان روشن زمین به اخترِ میمون و طالعِ مسعود

5 ز دستِ شاهدِ نازک عِذار عیسی دَم شراب نوش و رها کن حدیثِ عاد و ثمود

6 جهان چو خُلدِ بَرین شد به دورِ سوسن و گل ولی چه سود که در وِی نه ممکن است خُلُود

7 چو گل سوار شَوَد بر هوا سلیمان وار سحر که مرغ درآید به نغمهٔ داوود

8 به باغ تازه کن آیینِ دینِ زردشتی کنون که لاله برافروخت آتشِ نمرود

9 بخواه جامِ صَبوحی به یادِ آصفِ عهد وزیرِ مُلکِ سلیمان عمادِ دین محمود

10 بُوَد که مجلس حافظ به یمن تربیتش هر آنچه می‌طلبد جمله باشدش موجود