ربود از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 940

1 ربود عشق تو تسبیح و داد بیت و سرود بسی بکردم لاحول و توبه دل نشنود

2 غزل سرا شدم از دست عشق و دست زنان بسوخت عشق تو ناموس و شرم و هر چم بود

3 عفیف و زاهد و ثابت قدم بدم چون کوه کدام کوه که باد توش چو که نربود

4 اگر کهم هم از آواز تو صدا دارم وگر کهم همه در آتش توم که دود

5 وجود تو چو بدیدم شدم ز شرم عدم ز عشق این عدم آمد جهان جان به وجود

6 به هر کجا عدم آید وجود کم گردد زهی عدم که چو آمد از او وجود افزود

7 فلک کبود و زمین همچو کور راه نشین کسی که ماه تو بیند رهد ز کور و کبود

8 مثال جان بزرگی نهان به جسم جهان مثال احمد مرسل میان گبر و جهود

9 ستایشت به حقیقت ستایش خویش است که آفتاب ستا چشم خویش را بستود

10 ستایش تو چو دریا زبان ما کشتی روان مسافر دریا و عاقبت محمود

11 مرا عنایت دریا چو بخت بیدارست مرا چه غم اگرم هست چشم خواب آلود