کند پیوسته با آن تیغ ابرو از واعظ قزوینی غزل 587

1 دل چسان پنهان کند در سینه آه خویش را دانه چون بر خویشتن دزدد گیاه خویش را

2 بسکه شب کردم چو صیقل با قد خم اضطراب ساختم آیینه سنگ تکیه گاه خویش را

1 خاکساری شده سرمایه آسودن ما صندل دردسر ماست همین سودن ما

2 قدر ما تشنه کاهیدن خویش است، بگو خاکساری نکند سعی در افزودن ما

1 دلخراشی کرد از بس در شب هجران مرا پنجه شد از قطره های خون گل مرجان مرا

2 در پی سودای زلفش، بسکه چشم من دوید چشمه یی گردید زیر موی هر مژگان مرا