1 بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند ورنه دود دل ما بیتو کجا بنشیند

2 گر کسی گفت که چون قد تو سروی برخاست این خیالیست که در خاطر ما بنشیند

3 چو تو برخیزی و از ناز خرامان گردی سرو برطرف گلستان ز حیا بنشیند

4 هیچکس با تو زمانی بمراد دل خویش ننشیند مگر از خویش جدا بنشیند

5 دمبدم مردمک چشم من افشاند آب بر سر کوی تو تا گرد بلا بنشیند

6 بر فروزد دلم از نکهت انفاس نسیم گر چه شمع از نفس باد صبا بنشیند

7 تو مپندار که دور از تو اگر خاک شوم آتش عشق من از باد هوا بنشیند

8 من بشکرانهٔ آن از سر سر برخیزم کان سهی سرو روان از سر پا بنشیند

9 عقل باور نکند کان شه خوبان خواجو از تکبر نفسی پیش گدا بنشیند