دوش می‌آید نگار بربرم از خواجوی کرمانی غزل 651

1 دوش می‌آید نگار بربرم گفتم ای آرام جان و دلبرم

2 دامن افشان زین صفت مگذر ز ما گفت بگذار ای جوان تا بگذرم

3 گفتم امشب یک زمان تشریف ده تا بکام دل ز وصلت بر خورم

4 گفت بی پروانه نتوان یافتن صحبتم را زانکه شمع خاورم

5 گفتم از پروانه و خط در گذر من نه میر ملک و شاه کشورم

6 یک زمان با من بدرویشی بساز زانکه من هم بنده‌ات هم چاکرم

7 چون غلام حلقه در گوش توام چند داری همچو حلقه بر درم

8 گفت آری بس جوانی مهوشی تا کنون جز راه مهرت نسپرم

9 راستی را سرو بالائی خوشی تا بیایم با تو جان می‌پرورم

10 گفتم از مهر جمالت گشته‌ام آنچنان کز ذره پیشت کمترم

11 گفت آری با چنان حسن و جمال شاید ار گوئی که مهر انورم

12 گفتم امشب گر مسلمانی بیا گفت اگر یک لحظه آیم کافرم

13 گفت ار جان بایدت استاده‌ام گفت کو سیم و زرت تا بنگرم

14 گفتمش گر سیم باید شب بیا گفت خلقت بینم از لطف و کرم

15 گفتمش یک لحظه با پیران بساز گفت زر برکش که من زال زرم

16 گفتمش گر سر برآری بنده‌ام گفت خواجو بگذر امشب از سرم