گه بصلحند این بتان گه رسم از اهلی شیرازی غزل 772

1 گه بصلحند این بتان گه رسم جنگی مینهند دلربایان دام دل هردم برنگی می نهند

2 بهر شیرین گر بتلخی رفت فرهاد از جهان نام او باقی است تا سنگی بسنگی می نهند

3 هم عفا الله زان وفاداران که بر ریش دلی مرهمی گاهی به پیکان خدنگی می نهند

4 عاشقانرا شرط باشد بیخ خود کندن نخست گر بنای عشق بر ناموس و ننگی می نهند

5 بی دلانرا از دهان خود به موسی دست گیر کاین گرفتاران قدم در راه تنگی می نهند

6 نشنوند از ناز خوبان ناله اهلی چو چنگ گرچه مستان گوش بر آواز چنگی می نهند