ای بی نشان محض نشان از از عطار نیشابوری غزل 141

1 ای بی نشان محض نشان از که جویمت گم گشت در تو هر دو جهان از که جویمت

2 تو گم نه‌ای و گمشدهٔ تو منم ولیک تا یافت یافت می‌نتوان از که جویمت

3 دل در فنای وحدت و جان در بقای صرف من گمشده درین دو میان از که جویمت

4 پیدا بسی بجستمت اما نیافتم اکنون مرا بگو که نهان از که جویمت

5 چون در رهت یقین و گمانی همی رود ای برتر از یقین و گمان از که جویمت

6 در بحر بی نهایت عشقت چو قطره‌ای گم شد نشان مه به نشان از که جویمت

7 تا بود که بویی از تو بیابد دلم چو جان بیرون شد از زمان و مکان از که جویمت

8 در جست و جوی تو دلم از پرده اوفتاد ای در درون پردهٔ جان از که جویمت

9 عطار اگرچه یافت به عین یقین تورا ای بس عیان به عین عیان از که جویمت