او می رود و عاشق مسکین از امیرخسرو دهلوی غزل 1195

1 او می رود و عاشق مسکین گرانش چون مرده که در سینه بود حسرت جانش

2 بی مهر سواری که عنان باز نپیچد آویخته چندین دل خلقی به فغانش

3 ناخوش همی آزارد و یا طالب خونی ست ای خلق، بگویید به جوینده نشانش

4 یادست که در خواب شیش دیده ام، اما از بی خبری یاد ندارم که چسانش

5 یادش دهی، ای باد، گهی نام گدایی تا دولت دشنام برآید ز زبانش

6 بسیار بکوشم که بپوشم غم خود، لیک آتش چو بگیرد نتوان داشت نهالش

7 از ناله ام ار خلق نخسپد، عجبی نیست از بخت خودم در عجب و خواب نگرانش

8 خسرو، نگرانیش همه بر دل خود گیر کوری دلی را که نباشد نگرانش