جدایی از درت جانا بزهر از اهلی شیرازی غزل 1252

1 جدایی از درت جانا بزهر آلوده تیرم به که چون دور از تو خواهم ماند باری گر بمیرم به

2 روا باشد که چون یادت دهند از حال من گویی گذاریدش که گر هرگر نیاید ضمیرم به

3 شدم دیوانه از شوقت جهان خواهم زدن برهم بزنجیرای پری رخسار اگر سازی اسیرم به

4 ز خوبان دیدم ناگه برآید سر بشیدایی اگر در کنج محنت سر ز زانو برنگیرم به

5 ببرم من منه اهلی عبیر وعود بر آتش چو دل می‌سوزد از بویش ز صد عود و عبیرم به