زخم کاری، می برازد بر دل از واعظ قزوینی غزل 67

1 زخم کاری، می برازد بر دل پردرد ما گریه خونبار میزیبد برنگ زرد ما

2 هر نفس چون شاهدان با آرزوی خفته است عرض ما را داد بر باد این دل نامرد ما

3 همچو گل ما عاجز بند علایق نیستیم میکشد زود از کف شیرازه دامن فرد ما

4 هر نسیمی کآمد از کویش به بادم داد و رفت سرسری نگذشت هرگز صرصری از گرد ما

5 راه هستی طی شد و شهر فنا نزدیک گشت زین سفر واعظ تهیدستی است راه آورد ما