1 صرصر آهم چراغ روز را خاموش کرد موج اشکم، آسمان را حلقه ها در گوش کرد

2 پنبه آواز جرس را کم ز سنگ سرمه نیست هرزه نالان را به نرمی میتوان خاموش کرد

3 عشق تا واکرد در میخانه فیض ترا نوبهار از غنچه گلبن را سبو بر دوش کرد

4 در جهان هرکس به تلخی زندگانی کرده است زهر مردن را بآسانی تواند نوش کرد

5 گرم رویان را چه پروا از تریهای عدو؟ آتش گل را به شبنم کی توان خاموش کرد؟

6 تیر باران حوادث واعظ دلخسته را در جهان از خرقه صد پاره جوشن پوش کرد