سرمه ره دردیده زان دارد از اهلی شیرازی غزل 303

1 سرمه ره دردیده زان دارد که خاک پای اوست هرکه را باشد ادب درچشم مردم جای اوست

2 شاخ گل را با چنان حسنی که از گل حاصل است داغ حسرت بر دلش از قامت رعنای اوست

3 زان گنهکاری که با قدش بدعوی سروخاست سایه بر خاک خجالت دایم از بالای اوست

4 آن بهشت حسن کز خوبی قیامت میکند چون توان گفتن که در عالم کسی همتای اوست

5 چشم مست او بشوخی گرچه خونم می خورد در درونم دل کباب از آتش سودای اوست

6 بی جمال او چه کار آید گلستان جهان کاین چمن چشم و چراغش نرگس شهلای اوست

7 آنکه همچون نخل گل سرتاقدم خوبی بود گر کشد اهلی بغم آنهم ز خوبیهای اوست