ساقیا، باده بدین مست از اهلی شیرازی غزل 1251

1 ساقیا، باده بدین مست دل افتاده مده مستم از خون دل خود دگرم باده مده

2 منعم ای پیر ره از هر چه کنی میشنوم توبه از دست نگارین و رخ ساده مده

3 تو گرفتار خودی پند تو بنداست ایشیخ برو و زحمت رندان دل آزاده مده

4 جنت و می طلبد زاهد و ساقی گوید که ز کف جنت نقد و می آماده مده

5 آب حیوان مطلب همچو سکندر زنهار عمر بر باد پی روزی ننهاده مده

6 برو ای صورت چین و زخدا شرم بدار حسن خود جلوه بر آن حسن خداداده مده

7 اهلی از سنگ ملامت اگر هست حذر دل دیوانه بخوبان پریزاده مده