ساقی من مست کی شوم همدم عقل از اهلی شیرازی رباعی 451

1 از لطف اگرچه با سگ خویشت عجب خوش است من کیستم که با تو نشینم ادب خوش است

2 گر کعبه وصال تو نتوان بسعی یافت ننشینم از طلب که درین ره طلب خوش است

1 سرو من تا چو مه از خانه زین گشت بلند آفتابی دگر از روی زمین گشت بلند

2 برحذر باش دلازان بت خونخواره که باز رنگش افروخت می و چین جبین گشت بلند

1 خونم به جور تیغ تو در گردن خودست هر کس با تو دوست بود دشمن خودست

2 مستانه سرو ناز تو ره میرود مگر سرمست جلوه ای خرامیدن خودست