ساقیا سایه ابر است و بهار از حافظ شیرازی غزل 485

1 ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی

2 بوی یک رنگی از این نقش نمی‌آید خیز دلق آلوده صوفی به می ناب بشوی

3 سفله طبع است جهان بر کرمش تکیه مکن ای جهان دیده ثبات قدم از سفله مجوی

4 دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر از در عیش درآ و به ره عیب مپوی

5 شکر آن را که دگربار رسیدی به بهار بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی

6 روی جانان طلبی آینه را قابل ساز ور نه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی

7 گوش بگشای که بلبل به فغان می‌گوید خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببوی

8 گفتی از حافظ ما بوی ریا می‌آید آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی