ساقیا می بقدح ریز و ببد از اهلی شیرازی غزل 1256

1 ساقیا می بقدح ریز و ببد مست مده مصلحت نیست جز این مصلحت از دست مده

2 بیخطا سنگدلان شیشه دل می شکنند دل بدینطایفه تا صبر و توان هست مده

3 ماهی شست بتانیم و بدین دام خوشیم یارب آزادی ما هرگز ازین شست مده

4 گر شوی کشته پی سرو بلندی باری همت از دست بهر مرتبه پست مده

5 گه گهی نوش وصالی بچشان جان مرا تلخی زهر فراقم همه پیوست مده

6 مدعی را بهل از دام غمت تا بجهد باسیران محبت ره وارست مده

7 اهلی از دست تو گر چرخ ستاند همه چیز همه عالم بده و ساقی سرمست مده