ساقیا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1248

1 ساقیا بی‌گه رسیدی می بده مردانه باش ساقی دیوانگانی همچو می دیوانه باش

2 سر به سر پر کن قدح را موی را گنجا مده وان کز این میدان بترسد گو برو در خانه باش

3 چون ز خود بیگانه گشتی رو یگانه مطلقی بعد از آن خواهی وفا کن خواه رو بیگانه باش

4 درهای باصدف را سوی دریا راه نیست گر چنان دریات باید بی‌صدف دردانه باش

5 بانگ بر طوفان بزن تا او نباشد خیره کش شمع را تهدید کن کای شمع چون پروانه باش

6 کاسه سر را تهی کن وانگهی با سر بگو کای مبارک کاسه سر عشق را پیمانه باش

7 لانه تو عشق بودست ای همای لایزال عشق را محکم بگیر و ساکن این لانه باش