سلامی چو بوی خوش آشنایی از حافظ شیرازی غزل 492

1 سلامی چو بوی خوش آشنایی بدان مردم دیده روشنایی

2 درودی چو نور دل پارسایان بدان شمع خلوتگه پارسایی

3 نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای دلم خون شد از غصه ساقی کجایی

4 ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا فروشند مفتاح مشکل گشایی

5 عروس جهان گر چه در حد حسن است ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی

6 دل خسته من گرش همتی هست نخواهد ز سنگین دلان مومیایی

7 می صوفی افکن کجا می‌فروشند که در تابم از دست زهد ریایی

8 رفیقان چنان عهد صحبت شکستند که گویی نبوده‌ست خود آشنایی

9 مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع بسی پادشایی کنم در گدایی

10 بیاموزمت کیمیای سعادت ز همصحبت بد جدایی جدایی

11 مکن حافظ از جور دوران شکایت چه دانی تو ای بنده کار خدایی