سحرگه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2546

1 سحرگه گفتم آن مه را که ای من جسم و تو جانی بدین حالم که می‌بینی وزان نالم که می‌دانی

2 ورای کفر و ایمانی و مرکب تند می‌رانی چه بس بی‌باک سلطانی همین می‌کن که تو آنی

3 یکی بازآ به ما بگذر به بیشه جان‌ها بنگر درختان بین ز خون تر به شکل شاخ مرجانی

4 شنودی تو که یک خامی ز مردان می‌برد نامی نمی‌ترسد که خودکامی نهد داغش به پیشانی

5 مشو تو منکر پاکان بترس از زخم بی‌باکان که صبر جان غمناکان تو را فانی کند فانی

6 تو باخویشی به بی‌خویشان مپیچ ای خصم درویشان مزن تو پنجه با ایشان به دستانی که نتوانی

7 که شمس الدین تبریزی به جان بخشی و خون ریزی ز آتش برکند تیزی به قدرت‌های ربانی