ساقی ار باده از این دست از حافظ شیرازی غزل 150

1 ساقی ار باده از این دست به جام اندازد عارفان را همه در شُربِ مُدام اندازد

2 ور چُنین زیرِ خَم زلف نهد دانهٔ خال ای بسا مرغِ خِرَد را که به دام اندازد

3 ای خوشا دولتِ آن مست که در پایِ حریف سر و دستار نداند که کدام اندازد

4 زاهدِ خام که انکارِ مِی و جام کند پخته گردد چو نظر بر میِ خام اندازد

5 روز در کسبِ هنر کوش که مِی خوردنِ روز دلِ چون آینه، در زنگِ ظُلام اندازد

6 آن زمان وقتِ میِ صبح فروغ است که شب گِردِ خَرگاهِ افق پردهٔ شام اندازد

7 باده با محتسبِ شهر ننوشی زنهار بخورد باده‌ات و سنگ به جام اندازد

8 حافظا سر ز کُلَه گوشهٔ خورشید برآر بختت ار قرعه بدان ماهِ تمام اندازد