1 صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری به یادگار بمانی که بوی او داری

2 دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست توان به دست تو دادن گرش نکو داری

3 در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت جز این قدر که رقیبان تندخو داری

4 نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد که گوش و هوش به مرغان هرزه گو داری

5 به جرعه تو سرم مست گشت نوشت باد خود از کدام خم است این که در سبو داری

6 به سرکشی خود ای سرو جویبار مناز که گر بدو رسی از شرم سر فروداری

7 دم از ممالک خوبی چو آفتاب زدن تو را رسد که غلامان ماه رو داری

8 قبای حسن فروشی تو را برازد و بس که همچو گل همه آیین رنگ و بو داری

9 ز کنج صومعه حافظ مجوی گوهر عشق قدم برون نه اگر میل جست و جو داری