صبا به لطف بگو آن غزال رعنا از حافظ شیرازی غزل 4

1 صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

2 شکرفروش که عمرش دراز باد چرا تَفَقُّدی نکند طوطی شکرخا را

3 غرور حُسنت اجازت مگر نداد ای گل؟ که پرسشی نکنی عَندَلیب شیدا را

4 به خُلق و لطف توان کرد صید اهل نظر به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

5 ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست سَهی‌ قدانِ سیَه‌ چشمِ ماه‌ سیما را

6 چو با حبیب نشینی و باده پیمایی به یاد دار مُحِبّان بادپیما را

7 جز این قَدَر نتوان گفت در جمال تو عیب که وضع مِهر و وفا نیست روی زیبا را

8 در آسمان نه عجب گر به گفتهٔ حافظ سرود زُهره به رقص آورد مسیحا را