صبا چو جعد سر زلف یار من از اهلی شیرازی غزل 693

1 صبا چو جعد سر زلف یار من بگشود گره ز کار من و روزگار من بگشود

2 شکفته اند حریفان چو گل ز هر سویی مگر به خنده دهان نوبهار من بگشود

3 کمان حسن که زه کرد در جهان روزی که ناوکی نه به قصد شکار من بگشود

4 فغان که گوشه چشمی بمن ز ناز نکرد بتی که نرگس او در کنار من بگشود

5 بغیر داغ نکویان نیافت بامن هیچ اجل چو عاقبه الامر بار من بگشود

6 هزار بوسه توان زد بدست آن نقاش که چهره یی بقلم چون نگار من بگشود

7 گذشت یار چو بر خاک تر بتم اهلی در بهشت بروی مزار من بگشود