رشک رقیب تا کیم ای بیوفا از اهلی شیرازی غزل 694

1 رشک رقیب تا کیم ای بیوفا کشد خواهم اجل رقیب ترا یا مرا کشد

2 میرم ز درد اگر بتو گوید کسی سخن غیرت بلاست وه که مرا این بلا کشد

3 پروانه یی که رشک ز بیگانه میبرد دستش بغیر چون نرسد خویش را کشد

4 تا کی فلک به مهر جهانی بپرورد وان ناخدای ترس به تیغ جف کشد

5 باری بپرس اهلی از آن بیوفا طبیب کآخر چو خسته یی ننوازد چرا کشد

6 هزار بوسه توان زد بدست آن نقاش که چهره یی بقلم چون نگار من بگشود

7 گذشت یار چو بر خاک تر بتم اهلی در بهشت بروی مزار من بگشود