برخیز که بخت در سبب ساختن است از اهلی شیرازی رباعی 178

1 هرکه چون صورت چین دیده بروی تو گشاد چشم دیگر ز تماشای تو بر هم ننهاد

2 مگر آن لحظه رقیب تو زمن پوشد چشم که رود خاک وجود من دلخسته بباد

1 دل را نمک از گریه گرم است شکی نیست بی چاشنی گریه کبابش نمکی نیست

2 ای گل ز غم خویش یکی با تو چگوید درد دل عشاق هزارست یکی نیست

1 خوبان دل گرم و نفس سرد چه دانند؟ باروی چو گل قدر رخ زرد چه دانند؟

2 آسوده دلانی که بخوابند همه شب سرگشتگی عاشق شبگرد چه دانند؟