سوار من که سرخصم خاک راهت از اهلی شیرازی غزل 667

1 سوار من که سرخصم خاک راهت باد هوای معر که داری خدا پناهت باد

2 بدان دو آهوی شیر افکنی که هست ترا نگه بهر که کنی کشته نگاهت باد

3 چه حاجت است که تیغ توصیف شکن باشد شکست صد سپه از شهپر کلاهت باد

4 چو آفتاب جهان دره پروری یا رب که سایبان بقا سایه الهت باد

5 بهر کجا که چو آب حیات خواهی شد دعای اهلی لب تشنه خضر راهت باد

6 دل بیدرد در این ره بچه کارت آید بد بود اهلی اگر در غم بهبود بود