دلخوردنی ز مال، به اهل از واعظ قزوینی غزل 274

1 دلخوردنی ز مال، به اهل غنا رسد کاهیدنی ز دانه، به سنگ آسیا رسد

2 آگه نبیند اهل تنعم ز مغز کار کی استخوان و گر نه بمسکین هما رسد؟

3 گر نعمت جهان، همه قسمت شود بخلق آسودگی بمردم بیدست و پا رسد

4 دولت بزیر تیغ سمورم نشانده است شاید که راحتی ز نی بوریا رسد

5 درپا نه ناتوانیم از ضعف پیری است پا سست کرده تن، که اجل از قفا رسد

6 صندل ز اغنیا، سر بی درد سر ز ما دنیا به شاه و راحت دنیا به ما رسد

7 دولت ز اهل دولت و غیرت ز اهل دل بازی بکودکان و تماشا به ما رسد

8 بستند بار خود همه زین کهنه آسیا واعظ ستاده ایم، که نوبت به ما رسد