مرا که گبر و مسلمان نظر از اهلی شیرازی غزل 689

1 مرا که گبر و مسلمان نظر پرست شناسد خوشم که هر کسی ام انچنانکه مست شناسد

2 اگر چه مستم و رسوا ز طعن غیر خلاصم بکوی میکده هشیار کو؟ که مست شناسد

3 مخوان ز کعبه به دیرم که خاطری ننشیند کبوتر دل من منزل نشست شناسد

4 کجاست دست و ترنجی که منکران زلیخا نظر اگرچه بدزدند دست دست شناسد

5 شکستن دل ازو از دل خراش عیان است کسیکه ره برد این ناله آن شکست شناسد

6 خراب جرعه جام توام بخاک میفکن که قدر دردی می رند می پرست شناسد

7 بغیر دار فنا همت بلند تو اهلی اگر بعرش برآید مقام پست شناسد