1 یکی امروز سر زلف پریشان بگذار شانه تا کی بود انگشت به دندان بگذار

2 گر سرم نیست به سامان ز غمت هیچ مگوی مر مرا هم به من بی سرو سامان بگذار

3 نیک دانند لب و چشم تو مردم کشتن تو مشو رنجه و این کار بدیشان بگذار

4 طره را کار مفرمای به شهر آشوبی دیو را شغل گرفتن به سلیمان بگذار

5 گوییم جان غمین تو، گرفتار من است دو جهان گشت گرفتار تو، یک جان بگذار

6 گر ز درماندگی عشق ترا دردی هست هم بدان درد قناعت کن و درمان بگذار

7 خسروا، یا به گریبان وفا سر در کن یا ز کف دامن اندیشه خوبان بگذار