میخانه سرای عاشقان از شاه نعمت‌الله ولی غزل 134

1 میخانه سرای عاشقان است رندی که چو ماست عاشق آن است

2 بستان و بنوش شادی ما جامی که به از شراب جان است

3 از ما نکند کناره معشوق با عاشق خویش در میان است

4 این دیده به نور اوست روشن آن نور به عین ما عیان است

5 گفتم عشقش نشان ندارد این نیز نشان بی نشان است

6 عالم همه زنده دل به عشق ‌اند روحی است که در بدن روان است

7 ما را می جو ز نعمت‌الله کو غرقهٔ بحر بی‌ کران است