سراپا شمع از آن نورست کز از اهلی شیرازی غزل 290

1 سراپا شمع از آن نورست کز آلودگی دور است اگر سوزد چنین پروانه هم نور علی نور است

2 بیمن دامن پاک تو صافی دل بود عاشق که در آیینه ناظر صفا از عکس منظور است

3 نباید ذوق گفتارت بت چین باتو زان لافد چه فهمد نقش دیواری مکن عیبش که معذور است

4 من از آب حیات آن دهان مستم توهم دانی که این مستی که من دارم نه کار آب انگور است

5 میان ما و زاهد داغ می چون غنچه در گل شد من از بی پردگی رسوا و او در پرده مستورست

6 حدیث سینه چاک تو اهلی شهرتی دارد چه پوشی پرده عیبی را که در آفاق مشهورست

7 اهلی رخ نیاز نهد بر رهت ولی شوخی و ناز چه دانی نیاز چیست