خلق می بینند فیض از تنگدستان از واعظ قزوینی غزل 382

واعظ قزوینی

شعربعدی

1154 / 382

شعر قبلی

خانه / واعظ قزوینی / دیوان اشعار واعظ قزوینی / غزلیات در دیوان اشعار / غزل شماره 382

1 خلق می بینند فیض از تنگدستان بیشتر روشنایی میدهد شمع پریشان بیشتر

2 در گرفتن میکند انگشتها هم را مدد چشم یاری هست یاران ز یاران بیشتر

3 خار بن در باغ و، گل هر سو پریشان میدود میکشند آزار در دنیا عزیزان بیشتر

واعظ قزوینی

شعر شعر کهن غزل واعظ قزوینی

عکس نوشته

کامنت

شعر های دیگر از واعظ قزوینی

1 عرق ناکرده پاک، از محفل ما شد نگار ما درین گلشن سبکتر خاست از شبنم بهار ما

2 بروی سخت ما گفتار ناصح برنمی آید صدا را سرمه برگرداند از خود کوهسار ما

1 گرفتم در نظر، هر جا شدم، آن قد موزون را خیابان کردم از یک سرو، بر خود کوه و هامون را

2 مربی گر نباشد آفتاب طلعت لیلی که میسازد نگین حلقه اطفال مجنون را

1 به پیری، از چه رو می افگنی کار جوانی را چه میدانی که سلخی هست، ماه زندگانی را

2 کسی کز بار پیری حلقه شد قد چو شمشادش سراپا چشم گردیده است و، میجوید جوانی را

شعربعدی

1154 / 382

شعرقبلی