بیمار رنج از جلال الدین محمد مولوی غزل 846

1 من چنان مردم که بر خونی خویش نوش لطف من نشد در قهر نیش

2 گفت پیغامبر به گوش چاکرم کو برد روزی ز گردن این سرم

1 بود شخصی مفلسی بی خان و مان مانده در زندان و بند بی امان

2 لقمهٔ زندانیان خوردی گزاف بر دل خلق از طمع چون کوه قاف

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو