طوطی چو سخن گوئی پیش از خواجوی کرمانی غزل 297

1 طوطی چو سخن گوئی پیش شکرت میرد طوبی چو روان گردی بر رهگذرت میرد

2 جوزا چو قدح نوشی پیش تو کمر بندد و آندم که قبا پوشی پیش کمرت میرد

3 مشک ختنی هر دم در زلف تو آویزد شمع فلکی هر شب پیش قمرت میرد

4 کو زنده دلی تا جان در پای تو افشاند کانرا که بود جانی برخاک درت میرد

5 ثابت قدم آن باشد کاندر قدمت افتد صاحب نظر آن باشد کاندر نظرت میرد

6 هر زندهٔ صاحب دل کز جان خبری دارد چون از تو خبر یابد پیش خبرت میرد

7 ای خسرو بت رویان بگشا لب شیرین تا فرهاد صفت خواجو پیش شکرت میرد