درد از طبیب گرچه نهفتن از اهلی شیرازی غزل 1188

1 درد از طبیب گرچه نهفتن نمی توان درد دلی مراست که گفتن نمی توان

2 خواهم شکفته رو زیم از غم چو گل ولی هرگز بزهر خنده شکفتن نمی توان

3 خواب صبوح اگرچه بیوسف رخان خوشست غافل ز گرگ حادثه خفتن نمی توان

4 هر در که هست سفته ز الماس همت است وصل تو گوهریست که سفتن نمی توان

5 گفتی که لعل من کشد از زهر حسرتت وه کاین حدیث تلخ شنفتن نمی توان

6 شد داغ عشق در دل ویرانه ام نهان گنج وفا بخاک نهفتن نمی توان

7 اهلی اگرنه بر تو نسیمی وزد ز دوست گرد غم از جبین تو رفتن نمی توان