دلبر سرمست ما یار از شاه نعمت‌الله ولی غزل 139

1 دلبر سرمست ما یار خوشی نو خاسته است دل به عشقش از سر هر دو جهان بر خاسته است

2 آفتاب از شرم رویش رو نهاده بر زمین مه به عشق ابرویش همچون هلالی کاسته است

3 زاهدان را زهد بخشیدند و ما را عاشقی هر کسی را داده‌ اند چیزی که او خود خواسته است

4 سایهٔ سرو سهی گر بر زمینی کج فتد کج نماید در نظر اما به قامت راسته است

5 در خرابات مغان مستیم و جام می بدست نعمت‌الله مجلس رندانه‌ای آراسته است