درد دل ما دوای درد از شاه نعمت‌الله ولی غزل 174

1 درد دل ما دوای درد دل ماست خوش درد و دوائیست که آن حاصل ماست

2 ما بندهٔ او و سید رندانیم ما سائل او و عالمی سائل ماست

3 آن گنج که اسمای الهی خوانند در کنج خرابه جو که آن در دل ماست

4 چه جای نهایت است ره رو ابدا گر راه رود در اول منزل ماست

5 نور است حجاب ظلمتش را چه محل مه حایل آفتاب و او حایل ماست

6 رندی که محیط را به یک جرعه خورد نوشش بادا که همدم کامل ماست

7 مفعول ویند جمله اشیا به تمام یک فعل ظهور قدرت فاعل ماست