محرومی ما جز گنه بخت نباشد از اهلی شیرازی غزل 517

1 محرومی ما جز گنه بخت نباشد ورنی دل کس نیز چنین سخت نباشد

2 گر در سر و سامان زدم آتش مکنم عیب آنرا که جگر سوخت غم رخت نباشد

3 هرگز نپذیرد رقم نقش محبت هر سینه که چون آینه یک لخت نباشد

4 از شوق تو در سر هوس خاک نشینی است آنرا که سر تاج و دل تخت نباشد

5 از تیرگی بخت شدی اهلی از او گم یارب که کسی چون تو سیه بخت نباشد

6 ای برهمن از خرقه چو صوفی بدر آمد زنار تو یکموی ز پشمینه او بود

7 غافل مشو از اهلی مسکین که همه عمر چرخ از سبب مهر تو در کینه او بود