گرنه بر غم عاشقان کار جهان از اهلی شیرازی غزل 187

1 گرنه بر غم عاشقان کار جهان مشوش است خار چراست یار گل مرغ چرا در آتش است

2 داغ درون چو لاله ام هیچ نگه نمیکنی این نگری که ظاهرم چهره بخون منقش است

3 جانب کعبه ام مخوان کعبه کجا و من کجا قبله من که عاشقم روی بتان مهوش است

4 بر محک وفا زدم روی جهانیان همه نیست بغیر جام می همنفسی که بی غش است

5 اهلی،از آن نفس که شد بنده کوی نیکویان از همه غصه شادمان با همه ناخوشی خوش است