یا رب گنه آلوده ز دنیا از اهلی شیرازی رباعی 457

1 شمعی که گرم خشم تر از برق لامع است گر عالمی به جور بسوزد چه مانع است

2 برگشته است ماه من از مهر من دگر بازم مگر ستاره اقبال راجع است

1 هوای دیدنت ای ترک تند خوست مرا نگاه کن که هلاک خود آرزوست مرا

2 من شکسته چنان تلخ کامیی دارم که آب بی لب تو زهر در گلوست مرا

1 جز داغ دلم چراغ شب نیست وز طالع تیره این عجب نیست

2 گر با سگت از ادب زنم دم او عفو کند ولی ادب نیست