1 یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

2 گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور دور باد آفت دور فلک از جان و تنش

3 گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا چشم دارم که سلامی برسانی ز منش

4 به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیاه جای دل‌های عزیز است به هم برمزنش

5 گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد محترم دار در آن طره عنبرشکنش

6 در مقامی که به یاد لب او می نوشند سفله آن مست که باشد خبر از خویشتنش

7 عرض و مال از در میخانه نشاید اندوخت هر که این آب خورد رخت به دریا فکنش

8 هر که ترسد ز ملال انده عشقش نه حلال سر ما و قدمش یا لب ما و دهنش

9 شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش