یکی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2550

1 یکی دودی پدید آمد سحرگاهی به هامونی دل عشاق چون آتش تن عشاق کانونی

2 بیا بخرام و دامن کش در آن دود و در آن آتش که می‌سوزد در آن جا خوش به هر اطراف ذاالنونی

3 چو شمعی برفروزی تو ایا اقبال و روزی تو چو چونی را بسوزی تو درآید جان بی‌چونی

4 نیاید جز ز مه رویی طواف برج‌ها کردن که مادون را رها کردن نباشد کار هر دونی

5 برو تو دست اندازان به سوی شاه چون باران ببینی بحر را تازان در آن بحر پر از خونی

6 چه لاله است و گل و ریحان از آن خون رسته در بستان ببینی و بشوید جان دو دست خود به صابونی

7 چو دررفتی در آن مخزن منزه از در و روزن چو عیسی سوزنت گردد حجب چون گنج قارونی

8 ببینی شاه قدوسی بیابی بی‌دهن بوسی ز سر خضر چون موسی شوی در فقر هارونی

9 چو آبی ساکن و خفته و چون موجی برآشفته به بحر کم زنان رفته شده اندر کم افزونی

10 چو اندر شه نظر کردی ز مستی آن چنان گردی که گویی تو مگر خوردی هزاران رطل افیونی

11 چو دیدی شمس تبریزی ز جان کردی شکرریزی در آن دم هر دو جا باشی درون مصر و بیرونی