یک سو کشمش چادر، یک سو نهمش موزه از رودکی ابیات پراکنده 145

1 خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست مر نیک بختیم را بر روی او نشانست

1 حسودانت را داده بهرام نحس ترا بهره کرده سعادت زواش

1 صرصر هجر تو، ای سرو بلند ریشهٔ عمر من از بیخ بکند

2 پس چرا بستهٔ اویم همه عمر؟ اگر آن زلف دوتا نیست کمند

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار