یک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2352

1 یک جام ز صد هزار جان به برخیز و قماش ما گرو نه

2 ما از خود خویش توبه کردیم ما هیچ نمی‌رویم از این ده

3 یک رنگ کند شراب ما را تا هر دو یکی شود که و مه

4 درویش ز خویشتن تهی شد پر ده تو شراب فقر پر ده

5 برخیز و به زه کن آن کمان را ماییم کمان و باده چون زه

6 برجای بماند عقل پرفعل این است سزای پیر فربه

7 ما غم نخوریم خود کی دیده‌ست تو بار کشی و او کند عه

8 بگریز ز غم به سوی شه رو وز خانه عاریت برون جه