در چمن دوش به گل بلبل از خیالی بخارایی غزل 170

1 در چمن دوش به گل بلبل دشوار پسند صفت قدّ تو می گفت به آواز بلند

2 تا نیِ قند به یاقوت لبت لافی زد دست ایّام جدا می کندش بند ز بند

3 هیچ شک نیست که آشفته دلان بسیارند در کمند تو، ولی چون من بیچاره کم اند

4 باز پیوست دل از سنگ ملامت چو شکست گرچه خود جام شکسته نپذیرد پیوند

5 گفته یی مانع دیدار نقاب است تو را این گناه از طرف توست به رو بیش مبند

6 آخر از صبر خیالی همه را روشن شد که شد از مهر جمالت به خیالی خرسند