بر آن کس که کمتر ز سگ باد از اثیر اخسیکتی غزل 190

1 بر آن کس که کمتر ز سگ باد پیشت چرا شیر طاقی کند چشم میشت

2 رخت، عهد دلها، از آن داد فتوی بفرمان من غمزه جور کیشت

3 بصد ساله ره، خون عاشق بریزی حقیقت تو ماهی و عشاق خیشت

4 امیر بتانی تو چون شحنه بد چه بیگانه در جور کردن چه خویشت

5 بشکرانه جان، سازم آماج تیری که بر نام من سر برآرد زکیشت

6 بر این خسته دل نوک مژگان همی زن که شد نوش من بارد از نوک نیشت

7 بخوردن اگر رخصتی هست، دردت ز مردن اگر چاره ئی نیست پیشت

8 تو خود در جهان من می نکنجی مرا بین که بنشانده ام در دل تنک ریشت

9 به بیش و کم من کجا سر در آری که چون من سر از پیش صد هست بیشت

10 اثیر از تو بیمار در پرده افتد چو در چشم باشد بعشاق خویشت