بر من قلم قضا چو بی من رانند از خیام رباعی 70

1 قانع به یک استخوان چو کرکس بودن به ز آن که طفیل خوان ناکس بودن

2 با نان جوین خویش حقا که به است کالوده و پالوده هر خس بودن

1 از کوزه‌گری کوزه خریدم باری آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری

2 شاهی بودم که جام زرینم بود اکنون شده‌ام کوزه هر خماری

1 این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت چون آب به جویبار و چون باد به دشت

2 هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.